AU FIC YURI ON ICE
Title : Far Cry
Chapter : 1
Pairing : Victuuri (victorxyuri),Seungchuchu,otayurio
Rate : PG-15
ณ เมืองฮาเซตสึ นครเล็กๆที่เด่นในเรื่องของประเพณีดั้งเดิม วิวทิวทัศน์สวยงาม สถาปัตยกรรมเป็นเอกลักษณ์ ผู้คนต่างก็ส่วมใส่เสื้อผ้าที่เรียกว่า ยูคาตะหรือฮากามะเป็นส่วนใหญ่ ต่างจากเมืองอื่นๆที่มีแฟชั่นเป็นของตนเอง ที่นี่เป็นกึ่งกลางของการแบ่งแยกเมืองปีเตอร์สเบิร์คนครแห่งลมหนาวและคาซัคนครแห่งทะเลทราย เนื่องด้วยเพราะเมืองนี้เป็นเมืองที่อ่อนแอไร้ซึ่งกองทัพหรือนักรบ จะมีก็แต่ตำรวจประจำเมืองเท่านั้น ซึ่งในทุกๆปีจะต้องจ่ายค่าคุ้มครองให้แก่ทั้งสองเมือง แต่ในปีนี้ทางด้านของเมืองปีเตอร์สเบิร์คที่เรียกร้องบุตรีคนเล็กของเมืองฮาเซตสึผู้มีสายเลือดครึ่งนึงของปีเตอร์สเบิร์คมาเป็นชายา ยูริโอะ เด็กหนุ่มที่มีผมทองเหมือนผู้คนเมืองหนาว แต่มีผิวขาวอมชมพูเนียนละเอียดแบบคนฮาเซตซี ที่มีชื่อเรื่องความงดงามดั่งเทวดาองค์น้อย ที่แสนบริสุทธิ์ จนใครก็มิอาจละสายตาไปได้ พระบิดาของยูริโอะจึงเป็นคนฮาเซตสึ มีผมดำสนิทและดวงตาสีน้ำตาลไหม้ และพระมารดาเป็นชาวปีเตอร์สเบิร์คที่มีผมทองตาสีฟ้าสว่าง
“กระหม่อมจึงมาทูลขอยูริโอะเพื่อเป็นชายาเอกพะยะคะ”วิคเตอร์ นิกิฟอรอฟ รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งเมืองอันหนาวเหน็บ ปีเตอร์สเบิร์ค เข้ามาในท้องพระโรงกลางปราสาทฮาเซตสึเพื่อทูลขอพระโอรสคนเล็กที่ถูกตาต้องใจวิคเตอร์ยิ่งนัก แม้ว่ายูริโอะไม่มีท่าทีว่าจะชอบหรือตอบรับอะไรต่อรัชทายาทผู้เพรียบพร้อมเลยแม้แต่น้อย เมืองปีเตอร์สเบิร์คเป็นเมืองของเหล่าทายาทยักษ์น้ำแข็ง ชาวเมืองจึงมีลักษะณะผิวขาว ผมเงินหรือไม่ก็ทอง ตัวสูงใหญ่ รูปร่างหน้าตาดี และมีพละกำลังมากกว่าเผ่าพันธุ์อื่น
“แต่ยูริโอะเป็นผู้ชาย เราเกรงว่าจะลำบากในเรื่องของทายาทรึเปล่า”
“ขออย่าได้เป็นกังวลเมื่อถึงเวลานั้น กระหม่อมจะเลือกโอรสธิดาคนใดคนหนึ่งจากทั้งสองเมืองเพื่อปกครองเมืองต่อไป องค์ราชาโปรดวางใจ”ตามประเพณีไม่ว่าจะของเมืองไหนการมีราชินีหรือชายาเป็นผู้ชายไม่ได้ผิดแปลก เพราะนครส่วนใหญ่มอบอำนาจที่จะมอบตำแหน่งรัชทายาทให้ใครก็ได้ไม่ว่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์ โอรส ธิดาของตัวเองหรือไม่ก็ตาม
“ตัวเราเข้าใจองค์ชายวิคเตอร์เป็นอย่างดี แต่เราเองก็คงต้องถามความสมัครใจของลูกเราก่อน”องค์ราชาแห่งเมืองหน้าด่านก็มีสีหน้าที่เคร่งเครียดเพราะทราบดีว่าถ้าหากส่งโอรสไปเป็นชายาก็จะได้รับความคุ้มครองโดยไม่ต้องสูญเสียเงิน ภาษีของประชาชน ผู้คนจากฮาเซตสึก็จะสามารถเข้าไปทำการค้าต่อปีเตอร์สเบิร์คได้อย่าเสรี ก็จะยิ่งเพิ่มความเป็นอยู่ที่ของของประชาชนได้มากโข แต่เพราะองค์ราชานั้นรู้ดีว่ายูริโอะลูกชายคนเล็กของเค้านั้นดื้อดึงและมีความคิดเป็นของตนเองแค่ไหน การบังคับลูกชายคนนี้นั้นคงไม่ง่ายนัก
“ได้พะยะคะ กระหม่อมจะรอคำตอบ แต่ขอให้องค์ราชาโปรดระลึกเอาไว้ว่า ถ้าหากทางฮาเซตสึไม่ส่งพระชายามาทางกระหม่อมคงจะช่วยเรื่องการยึดครองเมืองฮาเซตสึจากองค์ราชาไม่ได้…ขอทางไตร่ตรองให้ดี กระหม่อมทูลลา”ว่าจบชายร่างสูงสง่าที่เรียกได้ว่า เพียบพร้อมมากกว่าใครในแผ่นดิน องค์รัชทายาทสีขาวแห่งเมืองปีเตอร์สเบิร์คก็ค้อมศีรษะลงเพื่อเคารพองค์ราชาแห่งฮาเซตสึเพื่อทูลลา
————————-FAR CRY—————————-
“พ่อไม่ได้บังคับเจ้าทั้งสอง ขอให้พวกเจ้าเข้าใจ…”องค์ราชามีสีหน้าตึงเครียดมากขึ้นไปอีกเพราะหลังจากที่ข่าวการทูลขอพระโอรสขององค์รัชทายาทวิคเตอร์มีขึ้น ทางเมืองคู่แข่งอย่างเมืองคาซัคก็ส่งทูตมาทูลขอพระโอรสไปเป็นพระชายาของราชาโอตาเบคเพื่อให้ไม่เป็นการเสียเปรียบแก่เมืองคาซัคที่อยู่ทางใต้ เรียกได้ว่าสถานการณ์ของเมืองฮาเซตสึคงขึ้นอยู่กับองค์ราชา
“ท่านพ่อข้าไม่เข้าใจว่า ไอขี้เก็กวิคเตอร์มันถูกใจอะไรข้านัก แถมยังราชาหน้าบูดบึ้งของคาซัคอีก เล่นอะไรเป็นเด็ก แม่งเอ้ย”
“ระวังคำพูดหน่อยยูริโอะ ถ้าใครได้ยินเข้าละก็…”ราชินีคนสวยตักเตือนพระโอรสองค์เล็กของตนเองเรื่องมารยาทเป็นประจำ เพราะไม่ค่อยมีคนรู้ว่าภายใต้หน้าตาสละสลวย ปานนางฟ้านางสวรรค์ของยูริโอะนั้นจะออกก้าวร้าวและอารมณ์ร้อนเพียงใดผิดกับพระโอรสคนกลางที่เรียบร้อยและขี้อายมาก วันๆก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องพฤษศาสตร์ ศึกษาเกี่ยวกับสมุนไพร พันธุ์พืช พันธุ์ไม้ ต่างๆ พระนามว่ายูริ ยูริเป็นพวกซื่อจนบื้อ เชื่อฟัง หัวอ่อนจนต้องอ่อนใจ…ยูริไม่ได้เป็นที่รู้จักของชาวเมืองหรือใครๆมากนัก แต่เพราะนิสัยที่ชอบเก็บเนื้อเก็บตัวของร่างบางนี่ด้วยจึงทำให้เป็นโอรสที่ถูกลืมอยู่บ่อยครั้ง หนำซ้ำยังไม่ได้รับความสนใจจากพระบิดาเท่าไหร่
“ท่านแม่ ข้าไม่ได้จะมีชีวิตเพื่อไปเป็นเมียของใครท่านก็รู้ดี”ยูริโอะที่ปีนี้เพิ่งจะมีอายุครบสิบห้าปี ก็ตัดพ้อใหญ่ว่าเหตุใดพวกองค์ราชาทางใต้กับองค์รัชทายาททางเหนือถึงได้ทำกันแบบนี้
“ยูริโอะ เจ้าเข้าใจพ่อด้วยเถอะ พ่อไม่ได้อยากส่งใครไปอยู่ต่างบ้านต่างเมืองหรอก แต่เราก็ต้องทำเพื่อประชาชนของเรา เจ้าเข้าใจพ่อมั้ย ยูริโอะ…”องค์ราชาร่างท้วมที่เป็นทั้งพ่อและราชาผู้ยิ่งใหญ่ของชาวเมืองฮาเซตสึก็พูดอย่างจนใจเพราะถ้ายูริโอะไม่ตอบตกลงไปละก็คงเกิดสงครามเป็นแน่ และเพื่อรักษาเอกราชของฮาเซตสึไว้ ก็มีแต่ต้องพรากลูกของตนไปยังต่างบ้านต่างเมือง ส่วนยูริองค์ชายคนกลางถึงจะไม่สมัครใจอย่างไรองค์ราชาก็คงส่งไปอยู่ดี เพราะปกติก็ไม่ได้ทำคุณอะไรให้แผ่นดินอยู่แล้ว สิ่งนี้ถือเป็นเกียรติอย่างมากแล้ว
“ดีที่ทางคาซัคไม่ได้กำหนดว่าต้องเป็นยูริโอะไม่งั้นคงเกิดสงครามเป็นแน่”เสียงหวานใสของยูริถูกเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่เงียบมานาน ยูริโอรสคนกลางที่ส่วมแว่นตาหนาเพราะตนเองสายตาสั้นเอาไว้ แว่นตาที่เป็นของหายากแต่พระมารดาก็ทรงดั้นด้นทูลขอทุกวิถีทาง เพื่อให้โอรสองค์นี้ทรงได้เห็นโลกชัดเจนขึ้น น่าแปลกที่ยูริไม่ได้มีลักษณะออกไปทางปีเตอร์สเบิร์คเหมือนยูริโอะมากนัก แต่ภายใต้แว่นตานั้นก็มีดวงตาสีน้ำตาลไหม้ที่เหลือบสีน้ำเงินสีสวยที่หาดูได้ยากสุกสกาวอยู่ คิ้วสีเข้มได้รูป ริมฝีปากอิ่มเชิด ดวงหน้าใส แม้จะดูเผินๆแล้วธรรมดา แต่พระมารดารู้ดีว่ายูริของพระนางงดงามเพียงใด
“เฮอะ ทำเป็นพูดดีนะไอหมู ยังไงพี่ก็ต้องโดนส่งไปเป็นเมียไอหน้าเครียดนั้นอยู่ดีแหละ”แม้คำพูดของยูริโอะกับพี่ชายที่ห่างไปไม่กี่ปีจะไม่สุภาพนัก แต่ยูริโอะก็รักและหวงห่วงยูริมากกว่าใคร แถมถ้าคืนไหนไม่มียูริส่งเข้านอนก็ไม่ยอมนอนอีกด้วย
“ยูริโอะ ยังไงเราก็ต้องทำเพื่อบ้านเมืองเข้าใจมั้ย?”ยูริเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทที่มีความเป็นผู้ใหญ่ก็จับมือน้องชายเอาไว้แน่น ยูริรู้ชะตากรรมของตัวเองดี พระบิดาก็ทรงไม่รักใคร่ ไล่เค้าไปอยู่ไกลหูไกลตา ไม่เคยเรียกเข้าเฝ้า ไม่เคยสนใจพูดคุย ยูริก็ไม่อาจจะทราบได้ว่าเพราะอะไร แต่เค้าเองก็เคยได้ยินเหล่านางกำนัลซุบซิบว่าเค้าเป็นลูกของคนอื่นที่พระนางทูลขอให้เอามาเลี้ยงเหมือนลูกตัวเอง จึงทำให้องค์ราชาไม่ได้ดูดำดูดีมากนัก
“แต่ยังไงข้าก็ไม่อยากไปจากที่นี่ ไม่อยากห่างท่านพ่อท่านแม่ แล้วก็หมูตอนยูริด้วยเข้าใจมั้ย”ยูริค้อนเจ้าน้องชายไปทีนึง เรื่องมาหาว่าเค้าอ้วน จริงๆก็แค่มีน้ำมีนวล สะโพกผ่าย ตัวนิ่มไปหน่อยก็เท่านั้นเอง ยูริไม่เคยอิจฉายูริโอะเลย เพราะเค้าเห็นยูริโอะเป้นน้องที่น่ารักมาตลอดคอยปกป้องเค้าจากคำนินทาว่าร้าย ยูริรักน้องชายของเค้ามากๆ แม้จะโดนเปรียบเทียบและตราหน้าว่าไม่ทางจะเทียบรัศมีความงามของยูริโอะได้เลย แต่เค้าก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดเหล่านั้นมากนัก
“พี่ก็ไม่อยากไปไหน…พี่รักที่นี่ แต่ยังไงเราก็กลับมาเยี่ยมที่นี่ หรือไปเยี่ยมกันก็ได้นี่ องค์รัชทายาทกับองค์ราชาคงไม่ใจร้ายหรอก”ยูริปลอบใจน้องของตนเองแม้ว่าตัวเค้าเองที่กลัวจับใจเพราะราชาแห่งคนซัคนั้นค่อนข้างป่าเถื่อนและรุนแรงถ้าเค้าเผลอทำอะไรไม่ถูกใจคงจะโดนหนักมิใช่น้อย…แถมตัวเค้าเองก็เป็นพวกช้าไม่ทันการ อาจจะโดนหงุดหงิดได้
“แต่…”
“หม่อมฉันยินดีที่จะทำหน้าที่ที่ได้รับให้ดีที่สุด หม่อมฉันรักพระบิดา พระมารดา อะไรที่หม่อมฉันสามารถทำเพื่อบ้านเมืองได้หม่อมฉันจะทำพะยะคะ”ยูริที่ไม่อยากเสียน้ำตาก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่…พาลไปถึงยูริโอะจอมดื้อรั้นที่พยายามกลั้นน้ำตาที่ต้องลาจากบ้านเมืองไปเหมือนกัน แต่ก็ไม่อาจกลั้นได้ ทั้งสองพี่น้องจึงกอดคอพากันร้องไห้…วันนี้คงเป็นวันที่เศร้าที่สุดในปราสาทฮาเซตสึ…วันที่ต้องเสียสละพระโอรสไปต่างเมืองถึงสองพระองค์
“พ่อขอโทษ…”ยูริได้แต่ก้มหน้าให้หัวติดพื้นเพื่อเคารพองค์ราชาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะต้องจากเมืองเกิดไป…ยูริคิดเสมอว่าเค้าจะสามารถทำอะไรเพื่อบ้านเมืองได้บ้างเพราะเค้าเองก็ได้เป็นนักรบ นักปกครองเหมือนทาเคชิพี่ชายคนโตที่ไปประจำอยู่ที่ชายแดนเพื่อปกป้องเมืองได้ หรือเหมือนยูริโอะที่งดงามเหมือนภาพวาดชิ้นเอกและยังเป็นที่รักของประชาชน เค้าก็เป็นแค่พวกหนอนหนังสือทำได้แค่ต้มยา ปลูกพืชที่ตนเองชอบ ไม่ได้มีความดีความชอบอะไรแก่บ้านเมืองเลย เค้ารู้ดีว่าการอภิเษกครั้งนี้ไม่รู้ว่าชะตากรรมชีวิตตัวเองจะเป็นเช่นไรเลย ทั้งกลัวและสับสน…แต่ถ้าชีวิตของเค้าจะสามารถให้แผ่นดินได้ก็คงดี
——————-FAR CRY———————
“หยุดร้องไห้ได้แล้ว…ฮื้อออ…ไอหมู บอกให้หยุดไงเจ้าบ้า”ยูริโอะร้องไห้เสียดังก่อนจะกระชากพี่ชายที่สูงกว่าเค้าเล็กน้อยไปห้องนอนเพราะค่ำคืนที่ทั้งสองจะอยู่ด้วยกันมีไม่มากแล้ว พูดจาไม่ดีเพื่อกลบเกลื่อนความเสียใจของตนเองที่ต้องจากพี่ชายที่ตนเองรักมากไป แถมเจ้าเมืองยังมีชื่อเสียงด้านความโหดร้ายอีกด้วย…พี่ชายที่แสนดี หัวอ่อน ซื่อบื้อขนาดนี้จะทันพวกนั้นได้ยังไง ยิ่งคิดก็ยิ่งปล่อยไปไม่ได้…เค้าจะทำยังไงดี ให้พี่ชายของเค้ารอดพ้นจากเงื้อมมือราชาทมิฬนั่น…
“ยูริโอะ ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่เป็นไรหรอก…”เหมือนว่ายูริจะอ่านยูริโอะออกว่า น้องชายปากร้ายคนนี้คงไม่อยากให้เค้าไปเมืองคาซัค…มือเล็กปาดน้ำตา ได้แต่ทำใจเท่านั้น
“อย่ามาทำเป็นรู้ดีนะ เป็นแค่คัซสึด้งแท้ๆ ฮื้ออออ”คำติดปากที่ยูริโอะมักใช้เรียกพี่ชายของเค้าก็คืออาหารที่ยูริชอบที่สุด…ยิ่งคิดก็ยิ่งทำใจไม่ได้…ทันใดนั้นเองดวงตาสีฟ้างดงามก็เบิกกว้างเหมือนคิดอะไรออก … แล้วถ้าส่งยูริไปแทนเค้าแล้วเค้าไปแทนยูรินี่…ทางคาซัคยังไงก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เหลือแค่ทางเมืองเหนือที่แสนเหน็บหนาวเท่านั้นที่เค้าต้องหาทาง…
“ยูริโอะกำลังคิดอะไรอยู่นอนเถอะ…พรุ่งนี้ต้องเก็บของกันอีกเยอะ”
“รู้แล้วน่า”คือนั้นพี่น้องทั้งสองนอนกอดกันทั้งคืน…มีแต่คนน้องที่ยังคงคิดแผนการอยู่ทั้งคืน
————-FAR CRY—————
“รีบเร็วเดี๊ยวไม่ทัน…กวานหง เข้าใจใช่มั้ยว่าต้องทำยังไง”ยูริโอะกำชับคนติดตามที่รู้ใจกันมาแต่เด็กแต่เล็กให้ดำเนินการบางอย่าง
“องค์ชายยูริโอะได้เวลาแล้วนะเพคะ ทำไมยังไม่ไปเตรียมตัวอีกเพคะ”เสียงของยูโกะพี่เลี้ยงคนสวยที่ดูแลเค้ากับยูริมาตลอดรีบมาตามองค์ชายตัวแสบที่ใกล้ถึงเวลาที่ต้องออกเดินทางแล้วแต่ก็ยังวุ่นวายกับสัมภาระอีกอยู่จนได้
“ข้าเตรียมตัวเสร็จแล้วน้า”องค์ชายเทวดาน้อยแหวกยูคาตะที่ข้างในสวมเป็นชุดสีขาวแนบเนื้อประดับด้วยเพชรน้ำงามส่องแสงล้อกันกับแสงอาทิตย์ เนื้อผ้าแบบบางจนแทบมองทะลุ เห็นผิวขาวเนียน…เท่านี้ยูโกะก็ระเบิดตัวเองและเลือดกำเดาออกมา
“เจิดจ้ามากเกินไปแล้วเพคะ เฮอะ!”
“เอ่อ…เลือดกำเดาเธอไหลแล้ว”ยูริโอะมองอย่างเอือมระอา ก่อนจะรีบเดินหาผู้ติดตามของยูริ…พิชิต…ยูริโอะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“เฮ้ย พิชิต คือฉันมีอะไรมาให้นายกับหมูน้อยนั่นกิน เข้าใจมั้ย เอาไปให้แล้วกินทั้งคู่เข้าใจมั้ย ห่ะ?”จากความที่ยูริโอะย้ำขนาดนี้ก็คงไม่น่าไว้วางใจ แต่ยังไงก็ต้องจากกันอยู่แล้วพิชิตคิดว่ายูริโอะคงไม่แกล้งเค้าหรอก
“พะยะคะองค์ชาย”พิชิตรีบวิ่งไปหาองค์ชายของเค้าพร้อมกับขนมไดฟุกุเนื้อนุ่มน่ากินในผอบกระเบื้องสีขาว แม้จะตะหงิดๆเกี่ยวกับขนมนี้แต่ถือว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่ยูริโอะจะขอได้
“ขอให้สำเร็จด้วยเถอะ”ยูริโอะยกมือไหว้ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เค้าไม่เคยจะขออะไรให้แผนการครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดี
———————–FAR CRY———————-
“องค์ชายยูริ องค์ชายยูริโอะฝากมาให้พะยะคะ บอกให้องค์ชายกินให้ได้พะยะคะ”พิชิตเลื่อนเปิดประตูบางเลื่อนกระดาษเข้าไปหาองค์ชายของเค้า…
“ว้าววว องค์ชายยูริ ทรงงดงามมากพะยะคะ”ผมสีดำที่ปรกติจะไม่ได้ทำอะไรนอกจากหวีให้เป็นทรง แต่วันนี้ถูกหวีเสยขึ้นไปด้านหลังเผยให้เห็นหน้าผากขาวเนียน ดวงตากลมโตไร้แว่นตาบดบังที่ตอนนี้เหมือนว่าเจ้าตัวจะมีอารมณ์ตื่นเต้น สีของดวงตาจึงเจือสีน้ำเงินเข้มเข้ามามากกว่าปรกติ ชุดผ้าคลุมสีขาวเนื้อดีปักลายประณีตเป็นลายหงส์สีทองประดับรอบๆชุด เป็นแต่งงานของฝ่ายหญิงตามประเพณีของคาซัค พออยู่บนเรือนร่างงดงามของยูริที่มีเนื้อหนังพอสมควรก็ยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่ สะโพกกลมมนสวยอยู่ภายใต้ผ้าทิ้งตัวยิ่งแนบให้เห็นสัดส่วนมากขึ้น…พิชิตมองตาค้างไปเลย ทำไมวันนี้องค์ชายที่แสนเรียบร้อยของเค้ากลายเป็นองค์ชายแสนยั่วยวนไปได้ยังไง พิชิตกล้าพนันได้เลยว่าหากองค์รัชทายาทกับองค์ราชามาเห็นองค์ชายยูริของเค้าจะต้องประกาศศึกเพื่อชิงโฉมงามคนนี้เป็นแน่
“ว่าไงพิชิต เรียบร้อยดีมั้ย…ข้าดูประหลาดรึเปล่า”พิชิตที่เป็นเหมือนเพื่อนสนิทของยูริก็คลานเข่าเข้ามาเพื่อมอบของที่องค์ชายยูริโอะฝากมาให้แก่องค์ชายขี้อายของเค้า
“ไม่เลยพะยะคะ งดงามมากเลยพะยะคะ…เอ่อ…องค์ชายยูริโอะฝากมาให้พะยะคะบอกให้ทานให้หมด”พิชิตเปิดผอบสีงาช้าออกเป็นไดฟุกุสีน้ำนมสอดไส้ถั่วแดงและสตอเบอร์รี่
“ยูริโอะฝากมาเหรอ…น่ากินจัง พิชิตกินด้วยกันสิ”พิชิตส่ายหน้าเป็นพัลวัลจะไปแย่งองค์ชายทานได้ยังไงกัน แต่องค์ชายยูริโอะก็บอกให้เค้ากินด้วย…แหม พิชิตเป็นพวกแพ้ของกินทุกชนิดซะด้วยสิ
“เอ่อ…จะดีเหรอพะยะคะองค์ชาย”พิชิตกลืนน้ำลายเมื่อเห็นยูริหยิบเจ้าลูกสีขาวกลมๆนั้นขึ้นมากัด ริมฝีปากสีแดงระเรื่อตัดกับสีขาวของขนม…พอเห็นองค์ชายของเค้าในรูปแบบนี้พิชิตก็เกิดหน้าแดงขึ้นมากระทันหัน…ทรงพระเซกซี่จริงๆพะยะคะ
“ดีสิ พิชิตกินได้เลยนะ”
“ขอบพระทัยพะยะคะ”พิชิตจึงหยิบเจ้าไดฟุกุขึ้นมาทางบ้าง เนื้อแป้งเหนียวนุ่มเคี้ยวมันกับรสหวานตัดเปรี้ยวของถั่วแดงและสตอเบอร์รี่มันช่างอร่อยซะจริง ไม่นานนักไดฟุกุหกลูกก็ถูกแบ่งกันทานอย่างละครึ่ง
“เราตื่นเต้นมากเลยพิชิต เรากลัวองค์ราชาโอตาเบค”ยูริที่แม้จะเตรียมใจมาเป็นอย่างดีแล้วแต่ก็กลัวอยู่ดีกับการเผชิญหน้ากับราชาหนุ่มที่มีกองทัพนับหมื่นที่มากด้วยกิติศัพย์ความน่ากลัว
“ไม่ต้องกลัวนะพะยะคะ กระหม่อมจะปกป้องพระองค์ด้วยชีวิตเลยพะยะคะ”ร่างเล็กสีน้ำผึ้งได้แต่จับมือองค์ชายของเค้าไว้แน่นเพื่อปลอบใจผู้เป็นนายตัวเอง แม้จะรู้ดีว่าเค้าก็คงช่วยอะไรไม่ได้มากมายนัก
————————FAR CRY————————-
“อ้าวกวานหงมาทำไมมาอยู่ตรงนี้ละไม่ไปรอรับองค์ชายยูริโอะเหรอ?”พิชิตที่แอบเบลอๆมึนๆก็ถามเพื่อนของเค้าที่เป็นผู้ติดตามของยูริโอะมาอยู่ตรงนี้จึงสงสัย
“ก็มาส่งองค์ชายยูริกับพิชิตไง มาทางนี้ๆ”กวานหงเปิดประตูรถม้าพระที่นั่งให้แก่องค์ชายยูริเข้าไปกับพิชิต…โดยหารู้ไม่ว่ารถม้านี้มีอะไรแปลกๆ แต่เพราะหลังจากที่กินไดฟุกุไปก็รู้สึกง่วงไปนิดหน่อยทั้งยูริปละพิชิตจึงไม่ได้ว่าอะไร
“เราไปแล้วนะกวานหง ฝากยูริโอะด้วยนะ”ยูริเลื่อนหน้าต่างรถม้าขึ้นเพื่อฝากคนสนิทของยูริโอะให้ดูแลน้องเค้าให้ดี
“ไอหมู…รักษาตัวเองด้วยนะ ข้ารักพี่ยูรินะ…แล้วข้าจะไปเยี่ยม…ฮื้อ…อึก..”พอรถม้าออกตัวไปยูริโอะที่นั่งอยู่ในรถม้าอยู่แล้วก็วิ่งลงมาเพื่อตามรถของยูริ
“อย่าร้องไห้นะ พี่ก็รักเจ้า รักษาตัวด้วยน้องรัก”มือเรียวสวยเอื้อมไปจับมือเล็กของน้องชายมาจูมพิตทั้งน้ำตา
“องค์ชายยูริโอะ…พอเถอะพะยะคะ”กวานหงที่เห็นองค์ชายของเค้าร้องไห้แทบขาดใจก็ได้แต่ประคองร่างบางที่สะอึกสะอื้นไว้ก่อนจะพาขึ้นรถม้าที่ตระเตรียมเพื่อการนี้…
“ขบวนเสด็จแล้ว”รถม้าทั้งสองก็ได้แยกทางจากกันเพื่อไปทำภารกิจเพื่อประชาชน ท่ามกลางเสียงโห่ร้องยินดีของชาวเมืองที่แซ่ซ้องทั้งสองพระองค์ที่เสียสละเพื่อพวกเค้าก็มีแต่หยาดน้ำตาขององค์ชายทั้งสองอาบแก้ม…
——————–FAR CRY————————
“องค์รัชทายาทพะยะคะ ขบวนเสด็จมาถึงแล้วพะยะคะ”เสียงของซึงกิลหัวหน้าองครักษ์ทำให้วิคเตอร์ นิกิฟอรอฟที่เดินไปเดินมา อยู่ไม่นิ่งเพื่อเฝ้ารอขบวนเสด็จของพระชายาคนงามของเค้าให้มาถึง บัดนี้ก็สิ้นสุดการรอคอยเสียที ร่างสูงสง่ารับก้าวออกไปที่ริมระเบียงเพื่อเฝ้ามองรถม้าของฮาเซตสึเพื่ออภิเษกกับเค้า
“มาถึงซะที…”ไม่ทันจะถึงอึดใจเจ้าฟ้าองค์งามแห่งปีเตอร์สเบิร์คก็มาถึงลานกว้างหน้าพระราชวัง
“เอ่อ..ตอนนี้องค์ชายยูริโอะยังบรรทมอยู่พะยะคะ”ทหารม้ากล่าวรายงานแก่รัชทายาทว่ายูริโอะที่เดินทางมานั้นยังคงหลับไหลไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา
“ไม่เป็นไรเดี๊ยวเราอุ้มเข้าไปเอง”
“พี่ขออนุญาตนะ ยูริโอะ…”รัชทายาทรูปงามเปิดประตูรถม้าออกมาพร้อมกับจดหมายฉบับนึงร่วงลงมาใส่เค้า
“หือ…จดหมายนี่มัน”
ถึง องค์รัชทายาท วิคเตอร์ นิกิฟอรอฟ แห่ง ปีเตอร์สเบิร์ค
หม่อมฉันเขียนจดหมายฉบับนี้มาเพื่อขอความเห็นใจและความกรุณาจากพระองค์ การที่หม่อมฉันถูกบังคับให้อภิเษกกับพระองค์มิใช่ความยินยอมจากหม่อมฉันและเพราะพระองค์จึงทำให้องค์ราชาแห่งคาซัคทำการสู่ขอพี่ชายของหม่อมฉันไปเป็นพระชายาเป็นสิ่งที่หม่อมฉันยอมมิได้ หม่อมฉันจึงขอสลับตัวของหม่อมฉันกับพี่ชายเพื่อไปเผชิญกับองค์ราชาทมิฬ หม่อมฉันรู้ว่ามีโทษถึงตายที่หลอกทุกคน รวมถึงพระองค์ ขอให้เชื่อว่าพี่ชายกระหม่อมไม่ได้รู้เรื่องที่ถูกสลับตัวมา เพื่อเห็นแก่ที่พระองค์ชอบพอหม่อมฉันจึงขอเปิดเผยว่าหม่อมฉันไม่ได้เป็นอย่างที่พระองค์เฝ้าฝัน หม่อมฉันหยาบคายไม่มีความเรียบร้อยอย่างที่หน้าตาของกระหม่อมมี สิ่งที่กระหม่อมจะให้ได้คือพี่ชายของกระหม่อมที่เป็นคนดี และงดงาม ขอพระราชทานอภัยแก่หม่อมฉันด้วยพะยะคะ โปรดทรงดูแลพี่ชายหม่อมฉันที พี่ชายหม่อมฉันอ่อนต่อโลกเกินกว่าจะรับมือกับองค์ราชาโอตาเบคผู้เหี้ยมโหดได้ เช่นนั้นแล้วขอทรงอภัยแก่หม่อมฉันและพี่ชายหม่อมฉันด้วย และหากพระองค์จะทำร้ายพี่ชายกระหม่อม หม่อมฉันคงจะให้องค์ราชาโอตาเบคเข้ามายุ่งเรื่องนี้ ได้โปรดเห็นแก่ประชาชนตาดำๆด้วยพะยะคะ
ยูริโอะ…
“…บ้าไปแล้ว…กล้าทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”วิคเตอร์รีบเข้าไปดูในรถม้า ร่างของชายหนุ่มผมสีรัตติกาล กำลังหลับใหลไม่ได้สติ ชุดสีขาวแนบเนื้อสวมทับด้วยผ้าคลุมแบบคาซัค วูบนึงวิคเตอร์เผลอมองตามบั้นท้ายอวบอิ่ม ขนตาหนา ผิวขาวกระจ่าง ใบหน้าหวานสวยที่ดูธรรมดาแต่กลับเย้ายวนจนละสายตาไม่ได้…เวทย์มนต์แห่งฮาเซตสึหรืออย่างไรที่มีพระโอรสงดงามได้ทุกพระองค์ แต่ครั้งนี้ก็ทำกับเค้าไว้แสบเช่นกัน…
“ตื่นได้แล้ว…”สุรเสียงทุ้มเรียกให้ร่างที่หลับใหลให้ตื่นจากบรรทมอันแสนยาวนาน ดวงตาสีน้ำตาลปรือขึ้นมา มือเรียวสวยขยี้ดวงตาแบบไม่กลัวช้ำ ฟันขาวๆกัดริมฝีปากเข้าไว้…ให้ตายเถอะ เค้าเผลอมองทุกอิริยาบถได้ยังไงกันถึงอย่างไร นี่ก็มิใช่คนในฝันที่เค้าเฝ้ารอซะหน่อย…แม้จะงดงามขนาดนี้ก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธลดน้อยลงไปเลย
“เอ่อ…หนาวจัง…ถึงแล้วเหรอพะยะคะ?”อีกร่างนึงที่ฟุบหลับข้างกายองค์ชาย ผิวสีน้ำผึ้งสวย คิ้วเข้มหนารับกับตาโตๆ ขนตาเรียงแน่นส่งให้ดวงตานั้นยิ่งหวานไปใหญ่ สลึมสลือขึ้นมององค์รัชทายาทรูปงามผมสีเงินกลืนกับทัศนียภาพด้านหลังที่เป็นหิมะขาวโพลน…หิมะ…จะเป็นหิมะไปได้ยังไงในเมื่อขบวนของเค้ากำลังไปคาซัคเมืองแห่งทะเลทราย…
“ไง…หลับสบายดีมั้ย…”วิคเตอร์กำลังหงุดหงิด…และโกรธเอามากๆ ที่บังอาจมาหลอกกันได้ นี่ต้องเป็นแผนการของพี่ชายที่อิจฉาน้องและมักใหญ่ใฝ่สูงที่ต้องการจะขึ้นเป็นราชินีของปีเตอร์สเบิร์คแน่ๆ คนงามที่กำลังตกใจสุดขีดกับสิ่งที่เจอ ดวงตาหวานก็มีน้ำตารั้นขึ้นที่ขอบตา…ทำไมเค้าถึงมาอยู่ที่นี่…มาเจอองค์รัชทายาทสีขาวแทนที่จะเป็นองค์ราชาทมิฬ
“มะ…มะ…ไม่จริง…ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่…”
“เป็นเรามากกว่าที่ต้องคิดแบบนั้น ว่าเจ้ามาที่นี่ได้ยังไง”เจ้าของร่างสูงสง่าโยนจดหมายที่เขียนโดยยูริโอะให้กับยูริแล้วเดินออกไปไม่ได้กลับมาอีกเลย…
“พิชิต เราโดนยูริโอะหลอก ยูริโอะไปคาซัคแทนเรา…พิชิตทำยังไงกันดี…น้องเราจะเป็นอะไรมั้ย”ยูริตื่นขึ้นเต็มตาเมื่อพบว่าน้องชายของเค้ากันไปแทนเค้าแล้ว…ไปหาองค์ราชาผู้โหดเหี้ยม
“ใจเย็นๆก่อนองค์ชาย”พิชิตทำได้แค่ปลอบใจองค์ชายของเค้าทั้งๆที่รู้ว่าป่านนี้ขบวนของคาซัคคนถึงก่อนหน้านี้หลายชั่วโมงแล้วก็ตาม…
“แผนการของเจ้าสำเร็จแล้วนี่…ส่งน้องชายตัวเองไปให้อสูรกายแบบนั้น”ยิ่งฟังคำของวิคเตอร์น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา ทำไมถึงได้ทำแบบนี้หนอยูริโอะทั้งๆที่เป็นพี่เองแท้ๆที่ต้องไป…ยูริรีบตะกายตัวออกไปจากรถม้าเพื่อคุยกับองค์รัชทายาทให้รู้เรื่อง
“เรา…เราไม่ได้ทำ ได้โปรดส่งหม่อมฉันไปแลกกับยูริโอะเถอะพะยะคะ”วิคเตอร์ยิ้มเยาะความคิดขององค์ชายยูริที่แสนธรรมดาเมื่อเทียบกับเทวดาน้อยที่เค้าคำนึงหา
“คิดว่าเราทำแบบนั้นแล้วได้อะไร มิเป็นการเปิดศึกกับคาซัคเหรอ ที่จะขอเปลี่ยนชายา”จริงอยู่ที่เป็นการหมิ่นเกียรติไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะขอเปลี่ยน แต่…ยังไงก็ตาม มันต้องเป็นเค้าที่จะต้องไปเป็นของกำนัลแก่เมืองคาซัคถึงจะถูก ยูริพยายามจะรั้งแขนขององค์รัชทายาทเพื่อให้ฟังตนแต่ถูกสะบัดจนกระเด็นไปชนกับขบหน้าต่างจนได้เลือด แต่องค์ชายผู้อ่อนแอหาได้สนใจจะเจ็บหรือเช็ดไม่ เพราะเค้าเองก็เป็นห่วงยูริโอะเช่นกัน
“งั้น…องค์รัชทายาท…จะ”ยูริได้แต่กลั่นสิ่งที่คิดเอาไว้…ไม่มีทางที่องค์ชายวิคเตอร์จะมาอภิเษกกับเค้าเป็นแน่แท้…เพราะสายตารังเกียจที่เห็นเค้าเป็นแค่สิ่งไร้ค่าก็ทำให้รู้สถานะตนเองอยู่แล้ว
“ไม่ต้องห่วงเจ้าจะได้อภิเษกกับข้าตามที่เจ้าวางแผนแน่นอน แต่หลังจากนั้นเจ้ากับข้าจะไม่มีวันได้เจอกันอีก ข้าจะทิ้งเจ้าไว้ที่ท้ายวัง ปล่อยให้เน่าตายไปนั่นแหละ”คำพูดร้ายกาจของวิคเตอร์เสียดแทงหัวใจดวงน้อยของยูริยิ่งนัก ถึงจะรู้ว่าเป็นการอภิเษกเพื่อการเมืองแต่เค้าเองก็ไม่คิดว่าจะโดนดูหมิ่นเอาแบบนี้ บางทีถ้าไปอยู่กับองค์ราชาแห่งทะเลทรายทมิฬก็อาจจะไม่เสียใจเท่านี้ พูดเหมือนเค้าเป็นแค่สิ่งของ…ก็คงจะเป็นเช่นนั้นในสายตาขององค์รัชทายาทรูปงาม
หากเลือกที่จะตายได้ องค์ชายคงไม่ลังเลเลยที่จะตาย เพราะหนทางต่อจากนี้มีแต่ความเจ็บปวดเท่านั้น…
———————————————————TCB—————————————————————-
VICTUURI*H 